Bijna winter

Deze week leken mijn cliënten massaal gebukt te gaan onder een gevoel van passiviteit en futloosheid. Niets voor elkaar kunnen krijgen. Geen energie hebben om dingen aan te pakken. Vermoeidheid. Sombere gevoelens. Met daar bovenop een behoorlijke dosis weerstand, zelfafwijzing en schuldgevoelens. De stem in ons hoofd die ons er voortdurend aan herinnert dat we productief moeten zijn, onze tijd niet mogen verdoen, waardoor we altijd ‘aan’ staan…

Ik wandelde deze week door de plenzende regen, afgewisseld met hagelbuien en een dik pak sneeuw. Handschoenen aan, muts op, en de voeten gestoken in een paar stevige wandelschoenen.

Het is (bijna) winter!

Als natuurcoach sta ik altijd stil bij het ritme van de seizoenen. De natuur zelf spiegelt ons als geen ander, maar vaak hebben we daar geen oog voor, zitten we teveel in ons hoofd of hebben niet het idee dat het ook over ons gaat. Maar ook wij zíjn natuur!

De winter is van oudsher een periode van innerlijke reflectie, bezinning en rust. Even een pas op de plaats en de balans opmaken. Wat wil je achter je laten en wat neem je mee de komende fase in? Is er iets wat je een volgende keer anders zou willen doen? Het is ook de tijd van het niet-weten en dingen maar even laten. Net zoals de natuur zich terugtrekt en pas in het voorjaar weer ontwaakt, kunnen ook wij erop vertrouwen dat ideeën en acties vanzelf wel weer aan de oppervlakte zullen komen. Als de tijd er rijp voor is. Je hoeft alleen maar de energie van het seizoen te volgen.

Misschien kun je de komende tijd een voorbeeld nemen aan de bomen. Durf je alles los te laten wat je niet meer dient? En weet je wat je nodig hebt om wat gas terug te nemen?

Ik heb vooral wat vriendelijkheid naar mezelf toe nodig. En wat extra licht en warmte in de vorm van een open haard, kaarsen, een fleecedekentje en op z’n tijd fijn gezelschap.